اشعار

دل سـودا زده سـامان نـپـذیرد هـرگز            کافر چـشـم تو برهـان نپـذیـرد هرگز

آنکه بیمار نگاهی شده هنگـام سـحـر            مـنـت مرهم و درمان نپـذیرد هـرگـز

با نـگـاه تو اگـر عـاشـقی آغـاز شـود            جز به دیـدار که پایان نـپـذیرد هرگز

دل اگر خانۀ هر بی سر و پایی گردد            اثر از گـفـتـۀ خـوبـان نـپـذیرد هرگز

عمر بی معرفت آبی است که از جو رفته            این زیانی است که جبران نپذیرد هرگز

ما در خانۀ سلطان سر وسامان داریم

هرچه داریم ز آقـای خـراسـان داریم

با دم قـدسی مـعـشوق نـفـس تـازه کنم            تا که قدری سخن از یار خوش آوازه کنم

صحن گردی حرم، وقت سحر میخواهم            تا صـفــای دل شـیـدا زده انـدازه کـنم

بین هـشتی حـرم گر بکـشـیدم بر دار            سـر سـودایی خود زینت دروازه کـنم

سرگذشت من و تو گشته کرمنامۀ عشق           هر سحـر پـای مناجـات دلی تـازه کنم

تار گـیـسو طلـبـم تا که ورق های دلـم            همچو یک مصحف پر درد به شیرازه کنم

نام این مصحف دل را بگذارم ز قضا

قصۀ یک سگ ولگرد و کرامات رضا

تا که بر گـنبد تو دیده ام از دور افتاد            ناگـهـان در دل آلـودۀ من شـور افـتاد

اولین بار که دیـدم حـرمت را گـفـتـم:            ای سلیـمان به سرایت گذر مـور افتاد

بی پـنـاه آمـدم و خــوب پـنـاهـم دادی            راهم از حادثه در دولت منصور افتاد

تا به خود آمده دیدم که دل از دستم رفت            وسط آیـنـه ام چـشـمه ای از نـور افتاد

نه بگویم که کلیمم حرمت عرش خداست            اتـفـاقی ره مـوسای دل از طـور افتاد

یک قدم سوی تو با عمره برابر گردد

کعـبه هم دور سـر گـنـبد تو می گـردد

ای که نـاگـفـتـه ز اسـرار دلـم آگـاهی            دستگـیر دل هر خسته دل و گمراهی

ز عـنـایـات رئــوفـانـۀ تـو فــهــمـیـدم            که نه من بلکه همیشه تو مرا میخواهی

در بهشت تو نهم پای چو با کوهی درد            تو طـبـیـبـانه دوا می کـنی اش با آهـی

من گدا زاده و تو نسل به نسلت سلطان            خوش برازندۀ تو صحن و سرای شاهی

حاجت از دل نگذشته تو روا می سازی            ای که ناگـفـتـه ز اسـرار دلـم آگـاهی

من مسلمان شده ی نیمه نگاهت هستم

لحـظۀ مرگ بـیا دیـده به راهت هستم

دل بـیـمـار مـرا فـرصت درمـانـی ده            با دم قدسی ات ای دوست مرا جانی ده

قـبـل از آنی که گـناهم نـفـسم را گیرد            آمدم تــوبـه کـنـم مـهـلـت جـبـرانی ده

هـمچنان زلـف پـریشان تو آواره شدم            به دل خانه خـرابـم سـر و سامانی ده

شوری اشک چشیدم که نمک گیر شدم            سر این سفره به من رزق فراوانی ده

حـمـدلله که سر کوی تو زنـجـیر شدم            استخوانی به سگ خانه ات ارزانی ده

لحظۀ مرگ قدم رنجه کن و بر ما هم            فیض دیدار چون آن عاشق سلمانی ده

از تو من روزی شبهای محرم خواهم            چشم پُـر گریه ای و سیـنۀ سوزانی ده

سـفـرۀ عـاشـقـی ام را تو بیا کامل کن            عصر روز عـرفه فرصت قربانی ده

در حریمت خبر از عرش خدا می آید

بــوی سـیـب حــرم کــربـبـلا می آیـد

آمـدی تا که به نامت دل ما زنده شود            یادی از فـاطمه و شیر خدا زنده شود

آمــدی تـا سـنـد شـیـعـه گی مـا بــاشی            با نفس های تو تسبیح و دعا زنده شود

پلک زخمی تو از خاطرۀ گودال است            آمدی روضۀ آن رأس جدا زنـده شود

امر کردی به همه گریه کنند بهر حسین            تا غــم بی کـفـن کـربـبـلا زنـده شـود

جد مظلوم تو را با لب عطشان کشتند

خواهرش دید و به گیسوی پریشان کشتند

دل اگر دیـده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیده گر از کــرمت بار نبـندد چه کند

تا دل سوخته را مثل تو دلداری هست            دل اگـر دیـده ز اغـیار نـبـندد چه کند

دارد آن خاک وجوبت که ندارد کعـبه            زائر این حرز به دیوار نبندد چه کند

دل ز عالم به خدا حُجب نگـاهت ببرد            مِهرت آئینه به رخـسار نبـندد چه کند

دلبری چون تو که دلهاست گرفتار غمش            چشم بر چـشم گـرفـتار نبـندد چه کند

کیست شایسته مدح قـد سـرو تو رضا            دل دخـیـل قــدم یــار نـبـنـدد چـه کـند

سائلت وقت عـبـور تو ز بازار نـظـر            راه با چشم خــریــدار نـبـنـدد چه کند

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خـداوندی تو

ای همه عـالـم امکان شده سرگردانت            وی سر خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قدمت ریگ رَهَـند            همۀ کون و مکان ریزه خور دستانت

پلک مستانه چو بر هم بنهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیرانت

سایه بر سر فکن ای دوده زهرا و علی            دودمان تو نظر دوخـته بر چـشـمانت

پـاره جـان پـدر کـوثــر ثـانـی رسـول            مـادرت مــحـو ز بـر داشـتـن قـرآنت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            مَلَک از هر سخنت بُرد دُر غـلطانت

انـبـیــاء کــارگــذار ره نــورانــی تـو             پـاسـبـانـان مـقــرب همـگـی دربـانت

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خداوندی تو

گرچه گشتیم سخن ساز نگـفـتیم از تو            هر چه گفتیم سخن باز نگـفـتـیم از تو

آری از هر دری آوای غزل سر دادیم            ای غَمَت جاذبه پـرداز نگـفـتیم از تو

از دم عـیسی مـریم همه دم دم زده ایم            ای مسیـحـای بـشر ساز نگـفتیم از تو

سخن از کشف و کرامات بزرگان گفتیم            ای همه عمر تو اعجاز نگـفتیم از تو

گر تویی ضامن آهو و شفا بخش مریض            کیست طاغـوت برانداز نگـفتیم از تو

تو ولـیـعـهـد هـمـه آل رســول الـلـهی            گر چه سلطان سرافراز نگـفتیم از تو

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خـداوندی تو

ای همه مُلک جهان بر تو خراسان آقا            ذره خـورشـیـد شـود نرد تو آسـان آقا

آشـنـایان اگر ای یار تو را نـشـناسـند            می شنـاسـند تو را چهـره شـناسان آقا

گر همه عالم و آدم ز رهت برگـردند             تا خـدا هـست دلت نیست هراسان آقا

قدر لطف تو اگر خلـق ندانند بد است            ای دعـاگـوی هـمه نـیک سـپـاسان آقا

حیف اگر رنگ مناجات نگیریم از تو            که تو دوری کنی از سست حواسان آقا

میزبان داری اشرار ز اخلاق تو نیست            می نـشـیـنی به بَر کهـنـه لـبـاسـان آقا

هر گَه از کرب و بلا دور بمانی یعنی            کـربـلای دل مـا هـسـت خـراسـان آقا

تو رضایی و خدا روح رضامندی تو

می سزد سجده به اسماء خـداوندی تو

خدا نه این که مرا از گِـل زیادۀ تان            کـه آفـریـد مـرا از غـبار جـادۀ تـان

وبال گـردن تان بودم از همان آغاز            بـعـیـد هـست بـیـایم به استـفـادۀ تـان

ببـین چه ساده برایت به حرف می آیم            فدای این همه لطف و صفای سادۀ تان

به لطف چشم شما دل همیشه آباد است            خـدا کـند که بـمانم خـراب بادۀ تـان

خــدا نــوشت ازل در شناسنامۀ دل            که ما غــلام شماییم و خـانـوادۀ تان

از آن زمان که ازاین خاک پاک پا شده ام

گـدای دائـمـی حـضرت رضـا شـده ام

بـهـشت کـوچـک دامان مـادری آقـا            تو میوۀ دل موسی بن جعـفـری آقا

شب ولادت تو در مدیـنه می گـفـتند            ز راه آمـاده خـورشـید دیگـری آقـا

دخیل بسته ام امشب به گاهـواره تو            رواست حاجـتـم ار سر برآوری آقا

اگر چه منشاء نـور شما یکـی باشد            تو بـین بـاغ خــدا طعـم نـوبری آقا

که خوانده است ولی عهد خود تو را وقتی            که تو برای خودت یک پیمبری آقا

تویی که صاحب اوصاف بی حدش خوانند

همان که عــالــم آل محـمـدش خوانـنـد

مهی که چشمۀ چشم تو در تلاطم شد            طلوع مـشـرقـی آفـتـاب هـشـتـم شد

چه حکمتی است که قبل از شروع موسم حج            طواف قـبلۀ هـشتم نصیب مردم شد

فقـط برای تمـاشـای دانه پـاشی تـان            دل کـبـوتـریـم نــذر چـند گـنـدم شد

شبیه محشر کبراست صحن های حرم            که درشلوغی هر روزه اش دلم گم شد

به سوی پنجـره فولاد حـاجـتی آمـد            دخیل بست و گرفت و غمش تبسم شد

ز کـوچـه های حـرم آفـتـاب می جـوشد

ز دست حوض فرشته شراب می نوشد

تو بحر هستی و کس نیست از تو دریاتر            تـو آفـتـابی و از هـر بـلـنـد بـالاتـر

تو نسل نوری و هر چند هشتمین خورشید            ولی ندیده زمین در خود از تو پیداتر

اگر چه باغ بهـشت خداست رویایی            ولی بهـشت نگـاه تو هست رویاتر

از ابـتـدای ازل چـشم هـیـچ آهـویی            ز چشم های تو هرگز ندیده شهلاتر

نفس نه، گوشۀ چـشـمی اگر بیـندازی

دوا نه، در دل ما مـرکـز شـفـا سازی

فـدای نام صمـیـمـی و شاعـرانه تان            که باز کرده دلم را به سوی خانه تان

بود دسـت من و بی هـوا هـوایی شد            گمان کـنم که گرفـتـه دلـم بهـانه تان

دوباره حرف زیارت دوباره حرف حرم            دوباره حرف کبوتر به آب و دانه تان

چه قدر عمق بلند کـلامتان زیباست            میان صحبت شیرین و عامـیانه تان

بخوان که هر چه بخوانی برای ما زیباست

رسیدن تو به این خاک هدیه زهـراست

کسی که بر لب خود ذکر یا رضا دارد            میان سـینـۀ زهـرا هـمیشه جا دارد

کنار پـنـجـره فـولاد مــادری خسته            برای کودک خود دست بر دعا دارد

گرفته دامنه های ضریح را مـردی            به گریه حاجت امضای کربلا دارد

و نذر روضۀ زهرا نموده می خواند            عقـیق سبز عـلی رنگ کهربا دارد

میـان خـانه که بـستـند دست مـولا را

میان کوچه شکـستـند دست زهـرا را

ما شیعه ایم و مهر علی آبـروی ماست            آئیـنه ایم و جلـوۀ او نقـش روی ماست

شکر خـدا که گـرم هیاهـوی حـیـدریـم            شکر خدا که ذکر علی گفتگوی ماست

در پـای درس مکـتـب او پا گـرفـته ایم            لـبـریــز بادۀ ازلـی اش سـبـوی مـاست

با او طـهــارت نـسـبی کسب کـرده ایم             یعنی که خاک درگهش آب وضوی ماست

سوگند می خوریم که ما با علی خوشیم            شکرخدا که قبلۀ رویش به سوی ماست

 ما شیعه ایم و در همه عـالم زبانـزدیم

حلــقـه به گــوش عـــالِم آل مـحـمـدیـم

آقـا قـســم به تـو ز غــم آزاد مـی شـوم            وقـتی دخـیل پـنـجــره فــولاد می شـوم

شیرین ترین دقایق عمرم دمی است که            در بیـسـتون عـشق تو فـرهـاد می شوم

احـسـاس می کـنم ز دو عـالـم بـریـده ام            وقتی مـقـیـم صحن گـهـرشـاد می شوم

بـا تـو خـرابـۀ دل من قـصـر می شـود            بـا گـنـج مـهـربــانی ات آبــاد می شـوم

آهو شدم که ضامن من هم شوی رضا!             ورنـه اسـیــر پـنـجــۀ صـیّـاد می شـوم

هـر ضامـنی که ضـامن آهـو نمی شود

هر کس که نام اوست رضا، او نمی شود

تو هـشتـمـین سـتـاره ای از بی بـدیـل ها            یعـنـی تـویی ز ایـل و تـبـار اصیـل ها

هـرگز کسی ز درگه تو نا امـید نیست            لطـفـت هـماره ضامن ابن الـسَّـبـیـل ها

یک جرعه آب خوردن از آن کاسۀ طلا            خوشتر بُوَد ز طـعـم خوش سلسبیل ها!

در انــتــظــار مـهـر رئــوفــانـۀ تــوأم            وقـتی که می رسـنــد نـوای رحـیـل هـا

در انـتــظـار دیـدن رویت سه جا مـنـم

یـعـنی دخـیـل رشـتـۀ حُـبّ شـمـا مـنـم

سـوی تو آمـدیـم که درمـانــمـان کـنـی            با یک نـگـاه بی سر و سامـانـمان کنی

یا ایّها الـرئـوف! امـیـد هـمه به توست            داریـم امـیــد این که مسلـمـانـمان کنی

یک گوشۀ نـگـاه تو مـس را طلا کـند            بر ما کـمـی بـتـاب که سلـمانـمان کنی

ما رعیـتـیـم و ملـتـمس یک نـگـاه تـان            خوشحـال می شویم که مهـمانـمان کنی

امشب تو را به جان جوادت دهم قـسم            تا راهی حــریــم خــراسـانـمــان کـنی

احساس می کنم که حریم تو کربلاست

هرکس که زائر تو شود زائر خداست

مسافرم كه به دل شوق يك حرم دارم            هـوائـيـم كه هــوای تو در سـرم دارم

هميشه عكس تو را از زمان كـودكـيم            ضـريـح ديـده و در قـاب بـاورم دارم

عنايتی ست كه در عشق هشت می گيرم            قـبول فـاطمه ام گرچه نـمـره كـم دارم

ميان صحن و سرايت بهشت می بيـنم            ميان صحن و سرايت قدم قدم دارم ...

كنار حضرت جبـرئيل راه می روم و            نگـاه خـيـس بـه آن سـفـرۀ كـرم دارم

به جرعه ای ز شراب حرم خرابم كن            كه من هـمـيـشه غـلام تو و عـلـمدارم

دلم گره به ضريح تو خورده محكم كن

بسـاط كـرب و بـلای مـرا فـراهـم كن

دليـل مـعـجـزۀ كـار صد مـسـيـحـا تو            تـمـامـِی بـركـت هـای كـشــور مـا تـو

كـويــر هـسـتـم و در آرزوی بـارانـم            بـبـار ابـر كـرم ای هـمـيـشـه دريـا تو

هميشه خـاك قـدمـهـای تو شدن با من            هـمـيـشه با نـظری زر نمودنش با تو

مرا بيا و چو آهوی خود ضمانت كن            امـام عـشـقـی و مــأوای بی نــواها تو

به لقـمـۀ كمی از سـفـره اكـتـفـا كردم            كـنار سـفـرۀ مهـمان پذيرت اما تو ...

غذای حضرتيت را به دست من دادی            ادامــۀ بــركـت هــای دوش مــولا تـو

ادامـۀ بـركت هـای كـيـسـه های عـلـی

به دست توست نظر كن به اين گدای علی

با دلی محـرم طـواف حـج سلطان آمدم            حاجی ام از آن زمانی که خراسان آمدم

در کـنـار تو به حس بی نیـازی می رسم            درد دارم بی تو که دنـبـال درمـان آمدم

روبروی  پـنجـره فـولاد گـریه می کـنم            مـشـهـد ابـری بود که مانند باران آمدم

گـنـبـد تو آسـمـان را آفـتـابـی مـی کـنـد            من دمت را گرم دیدم چون زمستان آمدم

شاید اصلا آن سگی بودم که آمد در حرم            گرچه در چشم هـمه مانـند سلـمان آمدم

روز میلادت شنیدم سفره ات پهن است که            اینچنین من دست پاچه مثل مهمان آمدم

فرض کن آن بچه آهویم که با صد آرزو            لنگ لـنگـان دیـدن شـاه خـراسـان آمدم

گـل می کند بهار تو در بـاغ سیـنـه ها            پُـر مـی شـود ز بـادۀ تـو آبـگــیـنـه هـا

نـقـاره می زنـند به بـامـت فـرشتـگـان            حـتـما شـفا گرفـته ز دست تو سینه ها

دیگر غـریـب نـیـسـتـی ای آشنـا ترین            تـائـیـد مـی کـنـد سخـنـم را قـریـنـه هـا

اول هـمـین که سمت حـریـم تو آمـدند            صدها هزار مرد غریب از مـدیـنه ها

دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند            در سینه های عاشق وصل تو کـینه ها

تجدید کن حکـومت خود را به قـلـبـها            ایـنجـا فـراهـم است برایت زمـیـنـه ها

گرم فضا نـوردی خوف و رجـا شدیم            آیـا به ما نـمـی رسـد آخـر سـفـیــنـه ها

 دارد حکــایت از عــشــاق گــنبــدت

یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت

هر سر که از خیال تو پر شور می شود            دریـای بر کـرانه ای از نــور می شود

در شـعـلـۀ محـبت تو سیـنه تا گداخت            غرق تجلی است وشب طور می شود

با هـر "وان یـکـاد" لـبان فــرشـتــه ها            صد چشم زخم از حرمت دور می شود

فردا که موج خیز هراس است زائرت            در ساحل نجات تو محـشـور می شود

با پـلـک بسته آمده دشمن به جنگ تو            از بس حریم قدس تو پُر نور می شود

چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو

فــوق بهـشت آمده صحن عـتــیــق تو

ما را به گـوشه حـرم خود مـقــیـم کن            مهـمـان مـهـربـانـی دست کـریـم کـن

تا شعـلـه زار شـوق تو بالی بگـسـتـرد            ای صبح، دشت عاطفه را پُر نسیم کن

دربـانـی حـریـم تو در آرزوی ماست            ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است            وقف غـبـار روبی فـرش و گـلـیم کن

این دل ز جنس پنجـره فـولاد تو نبود

یعنی که زود می شکند از فراق، زود

خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست            گـلدسته ها مـنادی شـوق پـگـاه توست

آری شگفت نیست که بی سایه میروی            خورشید هم ز سایه نشینان ماه توست

از چـشم آهـوان حـرم می توان شـنـیـد            این دشتها به شوق شکار نگاه توست

بــالای کــاشی حـرم تـو نـوشـته است            هر جا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال هاست سوی طوس رفته ای            اما هـنـوز چـشم مـدینه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگر مسـافـرم ز سـفـر بازگـشته بود

هر چند سبز مانـده گـلـسـتـان بـاورت            آئـیــنـه ای جــز آه نــداری بــرابــرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است            با شوق دیدنت شده راهی چو خواهرت

دیگـر دلـی به یــاد دل تـو نـمـی طـپـد            بـالـی نـمــانـده است برای کـبـوتـرت

مثـل نـسـیـم می رسـد از ره جـواد تـو            یعنی نمی نهی به روی خـاکهـا سرت

تــنـهـا به کـرب و بـلا سر نـهـاده بود            مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان

تا کــربــلاست هــمــسـفر کـاروانمان

امـشب دوبـاره بـنـدۀ خـوب خـدا شدم            چونکه دخیل حضرت موسی الرضا شدم

شیطان مرا به وادی غفلت کشانده بود            نام تو را که بردم از این خواب پا شدم

دیـدم کـنـار سـفـرۀ زهــرا نـشـسـته ام            در بین زائـران تو وقـتــی که جـا شدم

لطفت گرفت دست مرا از همان شبی            که زائـر هـمیـشـۀ این کـوچـه هـا شـدم

یک بار در حـریـم شما گـریه کردم و            یک عـمــر با دعـای شما با صفا شدم

وقـتـی که آمـدم حـرم مـشـهــدالـرضا            دیــدم کـه زائــر حــرم کــربــلا شــدم

وقـتی برات کـربـبـلا می شود گـرفت

پس ازغبار صحن شفا، می شود گرفت

صبح حریم تو به سحر طعـنه می زند            صحن و سرای تو به گهر طعنه می زند

سنگ حریم تو که کف پای زائر است            هر ثانـیه به سنگ حجـر طعنه می زند

این صحبت ستاره و خورشید و ابرهاست            والله گـنـبـدت به قـمــر طعـنـه می زنـد

شیریـنی زیارت تو چیز دیگـری ست            طعـم زیـارتت به شِکـر طعـنه می زنـد

نـقـش و نگـارهای ضریح قـشـنگ تو            بـر واژه هـای نـاب هـنر طعـنه می زند

بر پایه های عرش و بلـنـدای نُه فلک            گـلدسـته های تـوست اگر طعنه می زند

یوسف جمال ها به رخت غبطه می خورند

با دیدن ضریح تو انگـشـت می بُــرند

لعل لب تو گوهر موسی بن جعفر است            اشک تو مثل باده و چشم تو ساغر است

هرکس که در حیاط شما آب خورده است            می گوید آب صحن شما جام کوثر است

یوسف اگر چه این همه زیبا و دیدنی ست            اما جـمـال فـاطـمی ات دیـدنی تـر است

از آن شبی که دامنـتـان را گرفـتــه ام            شکر خدا مریض من امروز بهتر است

از عـالـمـان کــشـور شیـعـه شـنـیده ام            با کـربـلا زیــارت مشهـد بـرابـر است

تـو پـارۀ تـنـی به نـبـی مثـل فـاطــمـه            این حرف من که نیست حدیث پیمبر است

امشب دوباره حرف جواد آمدم به یاد            (بابای من زیارتش از کعبه برتر است)

آقا طواف کعبه اگر هفت مرتبه است

قطعاً طواف کوی شما هشت مرتبه است

آقا خوشا به حال کسی که کنار توست            ایران نه عرش و فرش در این سایه سار توست

خورشید هم به خاک حرم بوسه می زند            از صبح تا غروب فقط در جوار توست

می آید و به خاک حـرم سجـده می کند            این هم یکی ز معجزه های غبار توست

ازآن زمان که صاحب صحن وحرم شدی            در حسرت نگاه به سنگ مـزار توست

تو آمـدی و صاحـب ایـران مــا شـدی            پس هر چه عزت ست فقط اعتبار توست

ایران ما به کـل جهـان فـخـر می کـنـد            این سربلندی و شرف و ناز، کار توست

عـشقـت اگر نبود که ایـمـان نداشـتـیـم

آقای من بـدون تو سلطـان نـداشـتــیــم

ما را برای نوکــریِ خود ســوا کـنـید            با یک نـگـاه قـلـب مـرا با صفـا کنـیـد

ما زخم خورده ایم، به یمن حضورتان            درد دل شـکــسـتــۀ مــا را دوا کـنــیـد

کی می شود که با مدد صاحب الزمان            در سـیـنـۀ بـقـیـع ضـریـحـی بـنا کـنـید

کی می شود که مثل حریم قـشـنـگتان            گـلـدسـتــۀ امـام حـسـن را طـلا کـنـیـد

امشب به حق چــادر خــاکی فـاطـمـه            آقـا گـره ز کـار من خـسـتــه وا کـنـیـد

در روضه های خـاصّتان یا ابالحـسن            یـکـبـار هـم شـده منِ بـد را صدا کـنید

ما آمــدیم بــاز صــدایت کــنــیــم کـه            مـا را دوبــاره راهــیِ کـربـبـلا کـنـیـد

بوی محـرم است که از دور می رسد

فصل زمینه نوحه دم و شور می رسد

از عـالـمی بُـريـدم و اينجا رسـيده ام            يک عـمر بال و پر زدم اما رسيده ام

اين قطعه با تمام زمين فـرق می کند            انگـار من به عـرش معلّـي رسيده ام

با قـلب من تمام حـرم حرف می زند            شـايــد دگر به عــالـم معـنا رسـيده ام

از اين به بعد صحبت لب تشنگی خطاست            وقـتی به پـاي‌بــوسی دريـا رسيـده ام

کی بی شفای اين دل درمانده می روم            حالا که من به صحن مسيحا رسيده ام

من از خدا به غير تو چيزی نخواستم            با یک نگـاه خود بـگـو آیا رسيده ام؟

توفيق خاکبوسی تو لطف خواهری ست            اینجا به فضل دخـتر موسی رسيده ام

قـلـبـم کـبـوتـر حـرم زينب قـم است

در هر سلام منتظر يک عليکُم است

مهر تو را زلالی باران نوشت و بعد            فردوس را ز خاک خراسان نوشت و بعد

با هر تــرنــمِ وَ أنــا مِـن شُـروطِـهـا            حب تو را قبولي ايمان نوشت و بعد

از تربت قـدوم تو خاک مرا سرشت            عشق تو را برای دلم، جان نوشت وبعد

ای مـهـربان تـبـسّـم هر روزۀ تو را            صبح سپيد مردم ايران نوشت و بعد

در سايۀ تجلی شـمـس الشـموسی ات             خورشيد را چراغ شبستان نوشت و بعد

وقت طـواف قـبلـۀ هـفـتم رسيده بود            ما را ز خيل گوشه نشينان نوشت و بعد

بسته به چشم های تو شد سرنوشت ما

يک خـندۀ رضايـتـت آقـا بـهـشت ما

هر کس به يک نگاه تو دل داد يا رضا             از بـنـد غـصـه ها شـده آزاد يا رضا

بار نـخـست از ســوي آزادي آمــدم            امــا دلــم به دام تو افــتــاد يـا رضـا

از مرقـد کـريـمـه رسيدم که شد دلم            یک يا کريم صحـن گُهرشاد يا رضا

با هر فراز جامعه شد هم‌صدای من            در صحن جامع رضوی، بـاد يا رضا

من را بس است مرحمت گوشه چشمی ات            در بين حجـره هاي پـريزاد يا رضا

در صحن انقلاب تو، شد منقـلب دلم            از بس کنار پنجـره فولاد يا رضا…

حرف از زيارت و حرم و کربلا زدم            گـفتم ز عيدي و شب ميـلاد يا رضا

من دست خالی آمده ام توشه دست توست

اذن طواف مرقد شش گوشه دست توست

بسته دخـيـل گـنـبـد ميـنـا به گـنـبدت            بنـد آمده زبـان ز شـکـوه زبـانـزدت

باب الاجابت همه‌ ی اهل عـالم است           حلقه به حلقه، پنجـره فـولاد مرقـدت

بر تار و پود فرش حرم خورده دل گره            از بس گره گشا شده هر رفت و آمدت

باب الجواد راه ورودی به قلب توست              امشب شفـيع ما شده جود مـحـمـدت

تا هست روضۀ تو به جنت چه حاجتی ست            دارد بهشت، حـسرت ديدار مشهدت

بيت الحـرام در نظرم جـلوه می کـند            وقت طواف ارض و سما گرد گنبدت

دارد زيـارت تـو ثــواب هــزار حج

جـانم فـدای نام تو يا ثـامـن الحُـجـج

اي آفـتاب جود و سخا أيها الـرئـوف            آئــيـنـۀ امـيـد و رجـا أيـهـا الـرئـوف

تو مـلـجـأ تـوسـل هر دلـشـکـسته ای            امشب بگـير دست مرا أيها الـرئوف

ديدم به محضر تو شرف یاب شاعری             تا که گـرفت از تو عبا أيها الرئوف

خود را به حلقه های ضريح تو بسته است            درمـانده اي براي شـفـا أيها الرئوف

در این حرم ملائکه هم از نـگـاه تو             دارنـد الـتـمـاس دعـا أيـهـا الـرئوف

می گفت عارفی که خدا را قـسم دهيم            امشب همه به حق تو يا أيها الرئوف

حـالا کـنـار پــنـجــره فــولاد آمـديـم            با اشک و آه و شور و نوا أيها الرئوف

اذن عروج تا ملکوتم به دست توست            جا مـانـده ايم از شـهـدا أيها الرئوف

ما را به روز حشر و جزا روسپيد کن

اين کشتگان عشق خودت را شهيد کن

باز در عرش خدا ولوله برپا شده است            دری از عرش به سمت دل ما واشده است

ازدحـام اسـت درِ بـيـت امــام هــفــتـم            جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است

هـمگی با دلــتان راهـی آنجـا بـشـويد            هـمه تبـريك بگـوييد كه بابـا شده است

آنكه عالم همگی محو جمـالش هـستند            به رخ گل پسرش محو تماشا شده است

آمـده آنـكــه نـوشـتـنـد شـبــيـه زهـــرا            پارۀ جان و تن حضرت طاها شده است

السلام ای همه جا حضرت خورشيد شده

روز ميلاد تو در هر دو جهان عيد شده

با تو هر روز خراسان به خودش می بالد            نه خراسان همه ايران به خودش می بالد

نه خراسان و نه ايران به خداوند قسم            همه عــالــم امكــان به خودش می بالـد

چونكه روي لب تو لحظه به لحظه جاريست            ثانـيه ثانـيـه قــرآن به خودش می بـالـد

منتـسب بر تو شده گنبد و ايـوان طلا            اين شده گـنبد تابان به خودش می بـالـد

من قسم ميخورم اين واژه برازنده توست            با شما واژه سلطان به خودش می بـالد

چونكه درگوشه ايوان تو جا خوش كرده            برسرخوان تو مهمان به خودش می بالـد

يوسفان در دو سرا محو رخ ماه توأند

پـادشـاهـان جهان بـنـدۀ درگـاه تـوأنـد

سجده در گوشه ايوان طلايي عشق است            نوكري بر سركوي تو خدايی عشق است

هر كسی عاشق پابوسي ليلاي خود است            در دم مرگ كنارم تو بيايی عشق است

ضامن آهوي صحرا شدنت جاي خودش            اينكه در روز جزا ضامن مايی عشق است

تا ابد قبله نماي دل من سمت شماست            اينكه در كشور ما قبله نمايی عشق است

همه عرش و زمين را به گدايي بدهند            باز می گويد از اين خانه گدايی عشق است

كعبه و كرب وبلا هر يكشان عرش خداست            اينكه هم كعبه و هم كرببلايي عشق است

ای كه در كشور ما عرش معلا داری

آنچه خوبان همه دارند تو يكجا داری

ای كه در چهرۀ خود شمس منور داری            در شـجـرنامـه خود نام پـيـمـبـر داری

نـــوۀ صــادقــی و ذريــۀ شــيــرخــدا            خوش به حال تو كه چون فاطمه مادر داری

فرصت جنگ نشد تا كه بفـهـمند همه            تو به بازوی خودت قدرت حيدر داری

همه در صحن تو مشغول به کاری هستند            چقدر دور وبرت خـادم و نوكـر داری

چه بزرگان كه ميان حرمت خاك شدند            توخودت ماهی و دور و برت اختر داری

با جوادت برو در سوريه زينب تنهاست            تو حسين ابن علی هستی و اكـبر داری

تـيـغ بردار و پـنــاه حـرم زيـنـب شـو

ماسپاهيم و تو صاحب عـلم زينب شو

تو خودت بر سر دوشت علمش را داری            در دلت روضۀ آن قـد خمش را داری

گرچه در کشور ما از حرم او دوری            از هـمین دور هـوای حرمش را داری

بارها سوریه رفتی به طواف حرمش            حـتـم دارم که غـبـار قـدمـش را داری

بار آخر که رسیدم حرمت، محزون بود            به گمانم که تو در سینه غمش را داری

بکش آهی که پلیدان همگی دق بکـنند            مطمئنم که تو در سینه دمش را داری

بـنـویس عمه من خود سـپـرمـولا بود            بـنویس از ته دل، تو قـلـمـش را داری

بنویس عمه ما مثل دری در صدف است

هر که توهین بکند با خود مولا طرف است